Το Παιδί με το Κόκκινο Όνειρο

Στην αγκαλιά της θάλασσας, εκεί όπου τα καράβια μιλούν στους ανθρώπους και τα κύματα κουβαλούν μνήμες, γεννήθηκε ένα παιδί με τα μάτια στραμμένα στον ουρανό και την καρδιά του δεμένη σφιχτά στον μόλο του Πειραιά.
Το όνομα του: «Ο αγγελιοφόρος του καλού».
Η ψυχή του: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.

Ήταν ακόμη μικρός όταν άρχισε να καταλαβαίνει. Όχι μόνο να βλέπει τον κόσμο γύρω του, μα να τον νιώθει. Να τον ακούει. Να αφουγκράζεται τα βήματα των εργατών, τα τραγούδια της εξέδρας, τα πνιχτά δάκρυα των πατεράδων που έβλεπαν την ομάδα σαν το τελευταίο αποκούμπι της αξιοπρέπειάς τους. Στα πέντε του, πιανόταν απ’ το χέρι του πατέρα του και ακολουθούσαν παντού την ομάδα, κάποιες φορές δίπλα στον πάγκο, άλλες στο λεωφορείο, κάποιες άλλες ανέβαιναν μαζί τα σκαλιά του Καραϊσκάκη. Δεν πήγαιναν στο γήπεδο. Πήγαιναν στον ναό.

Εκεί, στα πρώτα βήματα της συνείδησής του, στα πρώτα σκιρτήματα της παιδικής του σκέψης, άρχισε να κυοφορείται ένα τρελό όνειρο· αθόρυβο μα επίμονο, σαν απόσταγμα ελπίδας που ωρίμαζε στα βάθη της ψυχής του, σιωπηλό, αλλά διαρκές, σαν υπόσχεση που δεν ειπώθηκε ποτέ, κι όμως καθορίζει μια ζωή.

 
Να δει τον Ολυμπιακό όχι απλώς κραταιό στη συλλογική φαντασία ενός λαού, μα αναγνωρισμένο άρχοντα στα πεδία της ευρωπαϊκής ιστορίας· όχι μονάχα έναν θρύλο της παράδοσης και του συναισθήματος, αλλά έναν θρύλο εγγεγραμμένο στον επίσημο κανόνα της ποδοσφαιρικής αθανασίας. Μια επιθυμία που… αν και γεννήθηκε σε παιδική καρδιά, είχε το βάρος ενός ιστορικού αιτήματος.
Όμως, τα όνειρα κοστίζουν. Δεν χαρίζονται. Θέλουν κόπο, θυσίες, πείσμα. Και ο μικρός, μεγαλώνοντας, έμαθε να μην τα ζητιανεύει. Να τα διεκδικεί.

Τα χρόνια κύλησαν σαν ποτάμι. Η ζωή τον έμαθε να κυβερνά πλοία, να αντέχει τις θύελλες και να βλέπει πέρα από τον ορίζοντα. Και όταν ήρθε η ώρα να κρατήσει το τιμόνι της αγαπημένης του ομάδας, δεν δίστασε ούτε στιγμή. Δεν αναρωτήθηκε καν. Ήξερε γιατί είχε έρθει. Δεν ήρθε να διοικήσει. Ήρθε να εκπληρώσει τον παιδικό του όρκο.

Ξεκίνησε με όραμα. Το χλεύασαν. Συνέχισε με σχέδιο. Το υποτίμησαν. Πάλεψε με σκιές, συμφέροντα, λάθη, σκευωρίες και προδοσίες. Αλλά δεν σταμάτησε. Η πίστη του δεν ήταν ρομαντική φλόγα… ήταν καμίνι που σφυρηλατούσε μέταλλο. Ο Ολυμπιακός δεν ήταν για αυτόν ένας σύλλογος. Ήταν η προέκταση της ύπαρξής του. Ήταν ο ίδιος του ο εαυτός.

Και ήρθε εκείνη η νύχτα.

Η νύχτα που όχι μόνο ένα γήπεδο, αλλά μια ολόκληρη χώρα γέμισε δάκρυα. Που η κόκκινη φανέλα έγινε λάβαρο σε μια τελετή δικαίωσης. Που ο ήλιος της Ευρώπης ανέτειλε πάνω από τον Πειραιά και φώτισε το παιδί που έγινε άνδρας, τον άνδρα που έγινε ηγέτης και τον ηγέτη που έγινε μύθος.

Ο Ολυμπιακός πρωταθλητής Ευρώπης.

Και ψηλά, πάνω απ’ τη δόξα και τις ιαχές, στεκόταν το παιδί με τα καθαρά μάτια, όχι ως ηγέτης, όχι ως επιχειρηματίας ή πλοιοκτήτης, μα ως καρδιά που αρνήθηκε να υποταχθεί στο “αδύνατον”, ως το παιδί που τόλμησε να πιστέψει.
Εκείνος που ύφανε με πείσμα και πίστη έναν θρύλο και τον παρέδωσε στην αιωνιότητα, στεφανωμένο με φως.

Και τότε, η Ιστορία γονάτισε.

Όχι από βάρος, μα από δέος. Γιατί κατάλαβε πως εκεί όπου στάθηκαν γενιές με όνειρα και πληγές, εκεί που η ελπίδα έλιωνε κάθε Μάη σαν κερί στην παλάμη, ένας μόνο τολμηρός… μ’ ένα βλέμμα καθάριο σαν πρωινό στο λιμάνι και μια φλόγα που δεν λύγισε ποτέ… έγραψε το ανέφικτο με πράξεις.

Όσα επί έναν αιώνα παρέμεναν ακατανίκητα εμπόδια και ανέφικτες επιδιώξεις, υλοποιήθηκαν τελικά από εκείνο το παιδί που, διατηρώντας αδιάσπαστο το νήμα της αγάπης προς τον Ολυμπιακό, δεν υπέκυψε ποτέ στη λήθη του σκοπού και της πίστης… το παιδί που ενσάρκωσε το διαχρονικό πάθος και τη διαρκή ανανέωση ενός μύθου.
Και τώρα, όταν περνάει δίπλα απ’ το Καραϊσκάκης, με τη σιγουριά του ανθρώπου που κουβάλησε μια αυτοκρατορία στους ώμους, ίσως σηκωθεί ένα αόρατο κύμα απ’ τις κερκίδες της μνήμης, σαν ανάσα αιώνιας αναγνώρισης. Μια φωνή, βαθειά σαν ψίθυρος αιώνων και καθαρή σαν το ανέγγιχτο παιδικό όνειρο θα ξεπροβάλει μέσα στη σιωπή:
«Δεν μας δικαίωσες. Μας λύτρωσες. Το παιδί που ονειρεύτηκε φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού, έγινε ο άντρας που χάραξε με πράξεις εκεί όπου εμείς γράφαμε προσευχές. Το άπιαστο τρελό όνειρο τόλμησες να το ψηλαφήσεις… και το μετέπλασες σε θρίαμβο ζωντανό, χειροπιαστή αιωνιότητα.

Εσύ δεν περίμενες το θαύμα. Το έφερες.»

Και το Καραϊσκάκης θα χαμηλώσει για λίγο το βλέμμα, σαν πατέρας που συγκινείται βαθιά — όπως θα κανε και ο δικός του πατέρας αν ζούσε — μπροστά στο παιδί του που γύρισε νικητής· θριαμβευτής, με το τρόπαιο του ανείπωτου στα χέρια και την αιωνιότητα φορτωμένη στους ώμους του, σαν μανδύα δόξας και μνήμης.
Ναι… ο μικρός, που μεγάλωσε με το βλέμμα στραμμένο στ’ αστέρια,
έπλασε τον δικό του θρύλο…

 
…με πείσμα, πίστη και φωτιά στην ψυχή, άγγιξε εκεί όπου μόνο τα όνειρα ταξιδεύουν…
…και γύρισε κρατώντας το αδύνατο, σα να ’ταν απλώς η φυσική κατάληξη της κόκκινης καρδιάς του.

Maximvs Decimus Constantine Aurelius